Column'pje over een straatnieuwsverkoper

“De Straatnieuwsverkoper”

“Ga jij mij een goede dag bezorgen?”, klinkt het uit het niets, terwijl ik het altijd drukke Hoog Catharijne binnenwandel. Het is de straatnieuwsverkoper die mij met zijn smeekbede bruut uit een hele fijne dagdroom verstoort. Het eerste wat ik denk is: “Ja, ik geef hem geld, ik ben eigenlijk best een beetje benieuwd wat er in zo’n krantje staat”. Dan kijk ik de man vluchtig aan. Grijze haren hangen futloos langs z’n gezicht. Ze zijn misschien twee keer in zijn hele leven gewassen. Het gezicht zit vol groeven en beschadigingen. Hij lacht. Doet-ie dat uit beleefdheid, of omdat hij gelukkig is met het leven dat-ie heeft? Misschien beide.

Acht tanden tel ik in de gauwigheid. Vooral de duizelingwekkende gaten in z’n glimlach vallen me op. Ook de regenjas vol bruine vlekken is een signaal dat de straatnieuwsverkoper wel een financieel steuntje in de rug kan gebruiken. Maar dan knalt die ene zin door m’n hoofd. “Ga jij mijn dag goedmaken”?, al zwaaiend met zijn stapeltje kranten. Ga jij mijn dag goedmaken.??? Ik denk: draai het nou eens om. Maak alsjeblieft je eigen dag goed, meneer de straatnieuwsverkoper. In minder dan een seconde tijd hak ik de knoop door.

Ik geef hem helemaal niets. Ik verontschuldig me (waarom eigenlijk), en ik loop door. Met die instelling verdient deze man geen hulp. Ga daar eerst maar eens mee aan de slag. Kom met een andere openingszin. Misschien koop ik dan wel een krantje. Werkse!